Week 13

Vijf nachten in El Nido. Weer schone kleren, gelakte nagels, een lege geheugenkaart voor de go pro en kunnen kiezen of je Italiaans, Spaans of Grieks wilt eten. Tijd voor mij om een dagje uit te slapen en verlaten strandjes op te zoeken. 'Verlaten' betekent vooral lastig te bereiken, veel geduld, smalle paadjes langs prikkeldraad en af en toe een golf in je nek. Samen een dagje duiken waarbij we door hele scholen vissen zwemmen is geweldig. En we gaan nog een keer eilandhoppen omdat er zoveel moois te zien is. Even wennen aan de schreeuwende Aziaten die aan één stuk door foto's maken terwijl de ene na de andere golf de spiegelreflexcamera's raakt. De super groene en blauwe lagoons zijn de irritatie waard. Het doet je meer beseffen hoe geweldig de Tao experience was afgezonderd van iedereen.

We wagen ons weer aan een vijf uur durende rit in een volgepropt busje. Het laatste deel over onverharde weg waarbij ik af en toe bijna van het bankje schiet. Ik vraag me dan ook af hoe de man op het dak dit volhoudt. Port Barton is El Nido in het klein. Nog steeds mensen die proberen veel te hoge bedragen te vragen en eiland hop tours A t/m D aanbieden. Wij zitten in een afgelegen hotel, totaal het tegenovergestelde van El Nido. Een paar huisjes op het strand en verder niets. Geen bereik, een paar uur per dag elektriciteit en twee andere gasten. Een badkamer zonder dak. Een halve bamboe als douche. Een soort Tao experience maar dan op dezelfde plek. Heel basic maar dat zijn we ondertussen wel gewend. Het strand is hier letterlijk voor onszelf alleen. De tijd vullen met zonnen en schuilen voor enorme onweersbuien, het regenseizoen gaat beginnen. We reizen door naar Puerto Princesa, de hoofdstad van het eiland. En hoe geweldig het ook is om op strand te slapen, zo heerlijk is het ook om weer een keer een normaal hotel te hebben zonder zand in je bed. Wat een luxe dat je een dak boven je hoofd hebt en 24 uur per dag elektriciteit. We scooteren naar Sabang. Prince John van het hotel in Port Barton, die er waarschijnlijk zelf nog nooit was geweest, vertelde dat je dat makkelijk kon in een uurtje en dat je om 8.30 uur nog makkelijk een ticket zou kunnen kopen. Na twee uur komen we eindelijk aan in Sabang en is er geen ticket voor de underground river meer te krijgen. Als we het eigenlijk al op hebben gegeven zien we dat de Filipijn die achter ons in de rij stond wel tickets heeft. Vriendjes met de kustwacht. 21 personen zouden hebben 'gecanceld'. Als we dat navragen aan de balie en even volhouden hebben wij ook tickets. We kunnen ook meteen bij de Filipijnen op de boot. Nummer 62, terwijl boot 60 net vertrekt. De mensen die in de rij staan moeten wachten op boot 100. We hebben weer eens geluk.

Het is tijd om het eiland leven achter te laten. Ik heb er hard m'n best voor gedaan maar ik denk niet dat ik nog bruiner wordt. Ik kan hoogstens nog meer zonneallergie oplopen. Of weer witter worden door de whitner in de zonnebrand. Ik bereid me alvast mentaal voor op de opmerkingen dat het niet te zien is dat ik op vakantie geweest ben. Vanavond vliegen we naar Manila. Nog een week vol rijstterassen in het noorden te gaan!