Week 2

Wat ik hier misschien wel het fijnste vind is het omgaan met tijd. Je staat op als je wakker wordt van de zon die op komt en pakt de jeepney die iedere paar minuten voorbij komt. Niemand weet hoe lang het duurt voordat je bij het ziekenhuis aankomt want de route hangt af van het aantal mensen die er in zitten. Het personeel geeft er niet om hoe laat je start met werken en je bent klaar als je zelf denkt dat je klaar. Je gaat eten als je honger hebt en slapen als je moe bent. Nooit te laat maar altijd precies op tijd, echt iets voor mij.

Waar ik me over heb verbaast is dat het beroep verloskundige zoveel anders kan inhouden op verschillende plaatsen ter wereld. Veel taken die ik zelfstandig uit zou voeren thuis zoals het monitoren van het hartritme van de baby worden hier gedaan door de dokter. Alles wat te maken heeft met medicatie wordt uitgevoerd door de verpleegkundige. Wat een verloskundige hier eigenlijk wel doet, naast schoonmaken, ben ik nog niet echt achter.

Bepaalde procedures wennen echter nog steeds niet en dat is denk ik maar goed ook. Als het hartritme van de baby niet variabel genoeg is wordt er met een bel gerinkeld terwijl de zwanger plat op haar rug blijft liggen. Op ieder tijdstip van de dag. Om 3 uur 's nachts proberen ze een foetus wakker te maken met heel veel lawaai terwijl de enige die er wakker van wordt de hoog risico zwangeren zijn. Die al met een veel te hoge bloeddruk met z'n tweeen in een bed liggen in niet eens een aparte kamer maar eerder een soort gang/materiaalhok, iedere paar uur al wakker gemaakt voor het nog eens nemen van de bloeddruk. Het is die totaal andere visie of misschien minder kennis wat het af en toe moeilijk en frustrerend maakt. Een oma die naast haar kleinkind van 26 weken gezet wordt om haar handmatig te beademen is schrijnend om te zien, maar hier de enige oplossing door gebrek aan materiaal. Echter een kind wat grauw ziet na een keizersnede en moeilijk ademt gewoon wegen en meten, in plaats van het vocht uit de longen halen met een simpele reanimatie is veel moeilijker om te zien. Ik blijf de hartslag luisteren als het kind gewoon in een bedje gelegd wordt en stel voor om te ventileren maar de dokter zegt dat het echt niet nodig is. Blijf dan maar eens open minded.

Toch kun je alleen maar respect opbrengen voor deze dokters die shiften maken van 35 uur. Helemaal geen wachten waarbij je af en toe je bed uitgebeld wordt maar nachten waarbij af en toe even je hoofd op tafel legt om vervolgens weer een keizersnede te doen. Langzaam win ik wat vertrouwen en kan ik ze overtuigen dat ik zowel taken van hen als van de verpleegkundige ook kan doen. De eerste vijf Filipijnse baby's heb ik op de wereld gezet!

Verder deze week in Iloilo, the city of love. Heel veel bloemen, hartjes en ballonnen. Zelfs Mc Donalds is in valentijnssferen. Geen taxi te krijgen om naar je nachtdienst te gaan op 14 februari. Naast dat ik 'I love you' in Hiligaynon heb geleerd, leren m'n Canadese en Australische vriendinnen wat Nederlands. Van Tatenhove blijkt moeilijker dan gedacht en ze weten nu dat de kaas uit Gouda die ze thuis eten niet uitgesproken moet woorden als 'good-a' of iets dergelijks. Zojuist heel spontaan heel veel geld uitgegeven. We gaan duiken dit weekend!