Week 5

Eigenlijk is het gek hoe snel nieuwe gewoontes wennen. Ik kijk er niet meer van op om Lizzy van genoemd te worden. Omdat 'van' wordt geschreven met een kleine letter denkt iedereen dat het ook een voornaam is. Ik kijk er van op dat ik ineens blanken zie als ik op de luchthaven in Cebu ben. De enorme hoeveelheid personeel die je overal tegenkomt is al normaal. Ieder gedeelte van de supermarkt z'n eigen medewerker en achter de kassa iemand om af te rekenen én iemand om je spullen in te pakken. Ik ben al in staat om een bevalling zo snel mogelijk te laten verlopen omdat je nooit weet hoe snel je de verlostafel weer nodig hebt. Soms is het net alsof je in de rij staat voor de Seven Eleven. Bevallen en de volgende klant in de rij. In de verloskunde weet je het nooit en komt over het algemeen alles tegelijk. Op de momenten dat er niks te doen is vouw ik samen met de verpleegsters gazen. Die ze vervolgens inpakken en dan ineens steriel zijn, die logica snap ik dan weer niet helemaal. Dat je in Nederland er toch voor kan kiezen om een stagiaire te weigeren. Je kan hier gerust 18 mensen in de kamer hebben staan. De Westerse patiënt heeft zoveel macht. Bij het minste kun je je dokter aanklagen of als dat een stap te ver is al je verschrikkelijke ervaringen delen op sociale media. Hier lig je te wachten totdat de tweede dokter komt om te assisteren bij het hechten omdat de episiotomie zo is uitgescheurd. Al het langslopende personeel zegt wat ik al lang dacht 'o my god' of 'auw'. Niet echt begripvol. Niet erg goed voor je zelfbeeld denk ik ook. Misschien wordt het eens tijd voor een middenweg.

Het lijkt ook alsof iedere Filippijn kan zingen. Misschien omdat ze zoveel oefenen met karaoke. De dokter zingt 'stop right now' tijdens een vaginaal onderzoek als de mama haar vraagt te stoppen omdat het pijn doet. In Islas de Gigantes waar ze niks anders hebben dan vis, rijst en rum is wel de karaoke set aanwezig. In dat geval had ik toch liever een douche gehad in plaats van je haar wassen onder de kraan of een tricycle in plaats van met z'n drieën achterop de motor. In de divehouse speelt de divemaster gitaar en zingt bij het kampvuur. Soms zou je vergeten dat je hier bent om te werken.

Na weken in een huis met bijna alleen maar meiden nu naar een boot met alleen maar mannen. Aardappels eten en hagelslag op je brood. Een klein stukje Nederland in Singapore. Gelukkig word ik weer wel gewoon 'Van' genoemd door de taxichauffeur. Erg verbaasd was hij toen hij mij zag omdat hij dacht dat hij Mister Van op moest halen. Een hoop enthousiaste Filipijnen hier aan boord die me vertellen wat ik nog zeker allemaal moet bezoeken.
Het is goed om een paar dagen weg te zijn. Zodat ik me volgende week weer kan verbazen over dingen die al zo normaal zijn. De ritjes in de jeepney en al die mensen die je blijven aanstaren. De mensen die zo vriendelijk zijn dat je continu eten en drinken aangeboden krijgt. Dat het eigenlijk niet normaal is om patiënteninformatie door een microfoon te roepen zodat alle familie die buiten zit te wachten het te horen krijgt, maar wel heel handig. Het aantal vriendschapsverzoeken op Facebook blijft stijgen door alle nieuwe mensen die je ontmoet, of gewoon door mensen die je naamplaatje lezen en graag Europeaanse vrienden hebben.

Vandaag Singapore maar eens verkennen!
Ciao