Week 3

Wauw. Boracay was een heel relaxed weekend vorige week wat bestond uit cocktails drinken en op strand liggen. De duikcursus is Amini-y dit weekend was totaal het tegenovergestelde. Een busreis van 2 uur waarbij de wind naar binnen waait door de openstaande ramen en je uitzicht bestaat uit zee, palmbomen en kleine dorpjes. Gewoon het sms'je laten lezen aan de buschauffeur en je hoort wel wanneer je uit moet stappen. Slapen in houten hutjes met schelpen op de muur en het geluid van de zee op de achtergrond. Drie keer per dag rijst eten met de vis die je net nog hebt zien zwemmen of de kip die de dag daarvoor nog onderdoor de tafel liep. Koffie drinken die van de plantage van je duikinstructeur komt. Geen WiFi, nauwelijks bereik, alleen een duikboek om te studeren.

Het oefenen hoe je water uit je duikbril haalt onder water of wat je moet doen als je geen lucht meer hebt vind ik nogal spannend. De duiken zijn gelukkig zoveel beter. 'S avonds worden er biertjes gedronken en nog meer over duiken verteld. De eigenaar van 'the divehouse' blijkt onze buurman te zijn in Iloilo. We rijden met hem mee terug naar huis terwijl hij af en toe een stukje off road pakt zodat we nog meer foto's kunnen maken. 'S avonds eten we Koreaans in een restaurant van een van de andere duikers in Iloilo. We komen op het idee om een poolparty te organiseren in één van z'n huizen met zwembad. Wij brengen de snacks, hij de sushi en de drank. Vijftien work the world studenten en nog meer duikers, groot succes. Waterpolo met een watermeloen en een sauna terwijl het buiten al 30 graden is. Wordt zeker herhaald met m'n verjaardag, je bent uitgenodigd. Het is heerlijk om hier nog bijna 3 maanden de tijd te hebben. Om plaatsen te ontdekken die je anders nooit had gevonden en zoveel nieuwe mensen te ontmoeten. Geen idee wat er in de rest van de wereld gebeurt, op die paar paniekerige stormberichten van de ns na.

Deze week weer 6 baby's erbij, de teller loopt hard op zo! Tevens m'n eerste episiotomie gezet, voor degene die daar in geïnteresseerd zijn. Het was mega spannend. Ik heb ook ontdekt dat de deuren van de verloskamer wel degelijk af en toe dicht gaan. Dan zit het personeel namelijk te frituren en ze hebben wel bedacht dat al die vrouwen die vergaan van de pijn daar misschien niet zo'n zin in hebben. Geweldig, een verloskamer die ruikt als een frituurzaak en een voorraad friet naast je medicatie. Het is dat moment waarin er drie vrouwen bevallen in 20 minuten. De eerste twee bevallingen kan ik doen, tijdens de derde is de dokter nog aan het hechten dus springt de verpleegkundige in. Ik begin op de klok te kijken als het hoofd is geboren en de schouders maar niet volgen. Schouderdystocie. Geen manouvres maar met z'n allen zo hard mogelijk aan de baby trekken die ook nog een navelstrengomstrengeling heeft. De inefficiënte reanimatie duurt een kwartier, dan wordt besloten dat de baby het niet heeft gered. We staan hier met z'n tweeën op te kijken en zijn geshockeerd. Wat als de eerste opvang beter was gebeurd?