Week 7

Nooit eerder heb ik een tour gedaan waarbij ik het idee had zelf de grootste attractie te zijn. De motorclub werd opgetrommeld en dit weekend hadden we zelfs een motor per persoon in plaats van per twee of drie. Door een landschap van groene rijstvelden en palmbomen werden we de hele dag naar onze bestemmingen gebracht. Hiken naar watervallen, ziplinen, lunchen in de rivier, cliff jumpen. En overal de vraag of we misschien met iemand's dochter, broer of tante op de foto wilde. Ik ben benieuwd in hoeveel families er ondertussen foto's van mij rond gaan. Zondag met de boot naar een eiland met helderblauw water en wit zand, zoals het hoort te zijn. Nooit eerder welkom geheten door 20 kinderen die liedjes voor je zingen. Of bedankt met een certificaat dat je deel hebt genomen aan het ontwikkelen van het toerisme. Opnieuw een weekend vol ervaringen.

Toch wordt je reis gemaakt door de mensen die je ontmoet. Je kunt op het meest afgelegen eiland het grootste feest hebben als iedereen daar voor in is. Je hebt niet veel nodig als je de juiste mensen om je heen hebt. Gelukkig kan een hele gave trip dat andersom ook iets compenseren. Er zijn 7 weken voorbij en iedereen die ik hier in m'n eerste weken heb ontmoet is alweer weg of vertrekt dit weekend. Voor het eerst het gevoel dat ik alleen op reis ben. Maar erg is dat niet. In een koffiebar aan je opdrachten werken is best relaxed. Wekelijks een dagje je lonely planet doorlezen aan de rand van het zwembad nog beter. En gelukkig heb ik Filipijnse vrienden die altijd in zijn om ergens te gaan eten of een drankje doen.

Ik blijf dit weekend in Iloilo. Ik draai nog wat extra diensten in het ziekenhuis om m'n weekje Singapore te compenseren. Alhoewel ik de zaterdag misschien toch oversla. Ik ben namelijk uitgenodigd om naar het privé eiland van m'n buurman te komen, we worden opgehaald met de speedboot. Hoe vaak in je leven overkomt je dat? Het is ook niet dat ik deze shiften echt nodig heb. Ik ga al over m'n 40 bevallingen heen. Het feit dat je je doel al behaald hebt maakt het soms lastig om jezelf te blijven motiveren. Er zijn nog genoeg andere dingen die ik graag goed wil kunnen zoals hechten. Al blijft het lastig om dokters te overtuigen dat je daar ook bevoegd voor bent. Andere dingen die ik thuis nooit zou mogen worden hier weer wel gewoon aangeboden, zoals de bevalling uitvoeren van een doodgeboren kindje. Een mama van 17 die de dag ervoor nog de hartslag van haar 35 weken oude baby hoorde in een afgelegen ziekenhuis werd doorverwezen naar het Medical Center. Toen ze hier aankwam was het kindje overleden. Gillend van de pijn omdat ze toch gewoon moet bevallen. Zoveel pijn voor niks. Babygehuil op de achtergrond. Personeel dat blijft praten over andere zaken. Ik vond toekijken en de placenta geboren laten worden genoeg. Assisteren bij een epidurale verdoving die ze plaatsen ergens in de gang of een infuus prikken bij een baby. En iedere dag een verrassing welk vrouwtje er nu weer langs de afdeling komt om iets te verkopen. Een tafel vol met lingerie waar alle zusters en dokters het druk mee hebben en je moeite moet doen om daar een dossiers onder uit te vissen. Of pinda's, vis, pakken koekjes. Nooit geweten dat dat allemaal kan in een steriele ruimte. Dat zijn de redenen om naar het ziekenhuis te blijven gaan. Het blijft interessant.