Week 8

Wauw. Ik weet niet waarom ik zo bevoorrecht ben om de rijkste familie van Iloilo te ontmoeten. Een nacht doorbrengen op het familie eiland was geweldig. Na gewend te zijn om je kamer altijd met 3 meiden te delen en in het weekend in iets wat vieze hostels te slapen had ik nu ineens een cottage voor mezelf alleen. Stel je voor. Een huisje gemaakt van koraal en antiek hout, overal schelpen, een balkon met uitzicht op de baai. Slapen onder je klamboe met de deuren open. De wind door de kamer. Wakker worden van de zon die opkomt en je bed in schijnt, het geluid van de vogels op de achtergrond. Waar ik dat aan verdiend heb? Gewoon om een ervaring te hebben zodat je de Filipijnen nooit vergeet zeggen ze. Dat is een ding dat zeker is. Dokters die geïnteresseerd zijn in al m'n medische ervaringen. Neven uit Amerika die willen weten welke delen van de wereld ik gezien heb. En natuurlijk de divemasters om een drankje mee te drinken. Verse vis, snorkelen in de achtertuin, het geluid van de zee en kaarsjes die naar je cottage leiden. Het zou 100 dollar per nacht helemaal waard zijn. Laat staan dat het je voor niks word aangeboden.

Er is geen groter contrast mogelijk. Op zondag heb ik afgesproken met een meisje dat ik in het ziekenhuis heb ontmoet. Bijna afgestudeerd verloskundige. Ze nodigt me uit om bij haar langs te komen, de ultieme local experience. Ze knuffelt me als ik er ook daadwerkelijk ben. Ze had gedacht dat ik niet zou komen. Ze blijft m'n hand vasthouden omdat ze zo blij is dat ik er ben, ik word daar iets minder blij van. Haar huis blijkt een houten hutje, kleiner dan de cottage waar ik de nacht daarvoor geslapen heb. Terwijl ze druk bezig is met alle voorbereidingen voor de picknick probeer ik wat ongemakkelijk te praten met haar familie. We gaan naar een bar op het strand. De eigenares heet me welkom. De hond heeft de naam gekregen van de laatste buitenlander die deze plek bezocht heeft. De volgende hond zal Lizzy heten. Ik breng de tijd door aan een tafel terwijl iedereen me aan blijft staren en stiekem foto's maakt. Slechte karaoke op de achtergrond. M'n vriendin druk met het barbecuen van de vis. Ik heb alleen m'n bikini bij me geen 'zwemkleren'. Dus de zee kan ik niet in. We zingen karaoke de rest van de middag. Ik voel me net sinterklaas als ik ga. Iedereen zwaait me uit en roept naar me, ik zwaai braaf terug. Met een enorme hoeveelheid eten en een prachtig t shirt ga ik terug naar de stad. Wat voel ik me bezwaard. Iemand die niks heeft en mij zoveel geeft. Alle jeepney's zijn overvol. Maar gelukkig is daar een verre neef. Weer met z'n drieën op de brommer, fingerscrossed. De kilometerteller werkt niet, wat denk ik beter is voor m'n gemoedstoestand. Moeten we dat wel willen die ultieme local experience. Zij heel blij en trots. Ik een leuke dag maar toch zeker wat ongemakkelijk. Teveel verschillen om normaal met elkaar om te gaan.

Na een schouderdystocie, een stuitligging, een fluxus en reanimatie van een baby hadden we dan nu de navelstrengprolaps. Iedere urgente situatie die we in januari hard geoefend hebben is zo ongeveer aan bod gekomen. Het voelt goed als je weet wat je op zo'n moment moet doen en dat je de dokters ook echt actief kan helpen. Aan het begin van week 8 twijfelde ik of ik genoeg geleerd heb van deze stage. Of ik zelfstandig genoeg geworden ben. Maar met één nachtdienst waren al die twijfels wel weg. Na de navelstrengprolaps, een tweede spoedsectio waardoor ik degene ben die de door een zuster geroepen wordt om een vaginaal onderzoek uit te voeren want er is geen dokter aanwezig. Een volledig zelfstandige bevalling omdat er tegelijk nog iemand bevalt. Een succesvolle reanimatie. Voor het eerst mogen hechten, zo ongeveer m'n grootste wens. Deze stage is echt meer dan geslaagd.

Zo ook m'n verjaardag. Waar die regelmatig maar 23 uur duurt ivm de zomertijd, nu 30 uur ivm het tijdsverschil. Compensatie voor de afgelopen jaren zullen we maar zeggen. Dat er een paar mensen zijn die je verjaardag met je willen vieren voelt goed. Alle verjaardagstaarten geweldig. Dat er zoveel mensen thuis aan gedacht hebben ook. Ik ben alweer twee maanden van huis, nog anderhalve maand te gaan. Net over de helft, terwijl het voelt alsof het er bijna op zit. Waarschijnlijk omdat ik over twee weken dit huis ga verlaten. Geen heimwee, alleen wat verlangen naar een volle kledingskast. Wat best makkelijk op te lossen is met een shoppingmall in de buurt. Met die problemen kan ik wel leven.