Dat was het dan

Vanaf een geweldige nieuwe luchthaven in Puerto Princesa vliegen we naar Manila. Pas twee dagen geopend, nauwelijks iets normaals te eten en niet genoeg stoelen voor iedereen om te zitten. Natuurlijk is onze vlucht vertraagd dus doden we de tijd met een massage. Op een plastic stoel van een blinde masseur, een nieuwe ervaring. De taxichauffeur maakt me wat zenuwachtig als hij vertelt dat het 1,5 uur rijden is van het vliegveld naar het busstation. Filipino time the other way around. We zijn er binnen een half uurtje en op tijd voor onze nachtbus. De bus heeft WiFi, maar de stoelen Aziatische maten wat het iets minder comfortabel maakt .

In Banaue worden we verwelkomt door de kou. Om 7 uur is het hier nog maar 20 graden. Maar na enkele uren is, tegen onze verwachting in, de warmte weer terug. We slapen voor €30 in het duurste hotel van Banaue. Waar je een normale kamer voor krijgt, een welkomsbordje met je naam en een zwembad met uitzicht op de rijstterassen. We starten de volgende dag met onze hike letterlijk door de rijstterassen. We lopen over de smalle dijken tussen de terrassen en hebben de meest geweldige uitzichten. De guesthouse waar we slapen met z'n 12'en zet ons weer midden in het Filipijnse leven. De cultuur van gezelligheid, samen zingen en dansen, rijst met gefrituurde kip en veel drankjes. Voor sommigen iets teveel drankjes. De gids laat ons na 50 meter al alleen de volgende ochtend. Hij moet even terug om nog wat drinken te halen voor de hoofdpijn. Als we ons na 10 minuten afvragen waar hij blijft, blijkt hij op zoek te zijn naar zijn wandelstok die hij bij ons heeft achtergelaten. Tevens heeft hij wat moeite met de smalle dijkjes en zit tot zijn knieën in de modder als hij in de rijstterassen stapt. Ik heb nooit eerder een gids meegemaakt die zegt 'loop maar door, ik volg wel'. Grappig is het als hij loopt te zingen, nog eens in de bosjes gaat liggen of voor de tiende keer vraagt wie er vandaag eigenlijk om 14 uur de bus moest hebben. Het wordt minder grappig als hij geen antwoord geeft als we vragen naar de rest van de activiteiten die ook bij de tour horen. Hij heeft eerst een biertje nodig om de stress te verwerken. Het escaleert als de Spanjaarden de druk verhogen door te zeggen dat we nu echt moeten vertrekken zodat ze de bus nog kunnen halen. Een man van een jaar of 50 die nog maar een lauw biertje opent en met z'n pet op een paar kokosnoten slaat te slaan terwijl de tranen over z'n wangen lopen. Van de verantwoordelijkheid die een gids zou moeten hebben is weinig meer over. We laten hem achter en vinden zelfs het pad naar de hoofdweg. Om 15 uur zitten we weer bij ons zwembad in Banaue samen met een Franse jongen uit de groep. We toasten op Ruben, genieten nog steeds van het uitzicht op de rijstterassen, praten na over de geweldige hike en lachen vooral om de bizarre afloop.

Met de nachtbus komen we om 4 uur weer aan in Manila. Na een uurtje op de bank hangen in de lobby komt de zon al op. Het leven in het hectische Manila begint. Om 6 uur zitten we in een volle Mc Donalds al aan een ontbijtje. De overblijfselen van de Spaanse overheersing blijken de grootste bezienswaardigheid van de enorme stad. Slechts 10 km van ons hotel, waar we met de taxi ruim een uur over doen. Aan het einde van de dag genieten we nog van het laatste Filipijnse zonnetje op de 29e verdieping van het hotel. Een dag in Manila is lang genoeg.

Na 3,5 maand is het tijd om naar huis te gaan. Het leven van iedere dag zwemmen is voorbij. Geen San Miguel light meer, geen tricycles, 'hello ma'am', karaoke of Filipino time. De rijst en gefrituurde kip achtervolgt me, zelfs in de Mc Donalds kun je er niet om heen. Dat kan ik de komende maanden niet meer zien. Wat heb ik zin in eten dat niet gefrituurd is, in goeie koffie, goed vlees, een badkamer waar je kunt douchen zonder dat de wc nat wordt, een wasmachine, een kast vol kleren, een sportschool, ringrijden en natuurlijk iedereen weer te zien. Filipijnen, je was geweldig.

Maar naar huis gaan blijkt zo makkelijk nog niet. Pas 's avonds om 20 uur wordt een wijziging in mijn vlucht van Shanghai naar Amsterdam doorgegeven. Deze vertrekt nu vroeger dan onze vlucht van 5 uur van Manila naar Shanghai. Als alternatief wordt dezelfde vlucht als van Remy doorgegeven, dit moet ik zelf maar even doorgeven op de luchthaven. In Manila gaan ze met het mailtje niet akkoord. Dit kan alleen veranderd worden op het kantoor wat om 9 uur opengaat. Een klantenservice is niet te bereiken. Vliegen naar Shanghai en daar wat regelen is geen optie, want zonder geldig ticket China uit word je direct teruggestuurd naar Manila. De enigste optie is een ticket boeken van Shanghai naar Amsterdam, €1015. Met tegenzin probeer ik het ticket te boeken terwijl Remy nog eens verteld aan de supervisor hoe belachelijk dit is omdat wij hier niks aan kunnen doen. Allebei onze creditcards hebben een limiet van €1000 en het lukt niet om het ticket te boeken. Remy moet naar de gate want deze sluit bijna. Ik zou eventueel een dag later kunnen vliegen. Waar ook weer een boete aan vast hangt want mijn visum loopt op de dag zelf af. Ik wil zo snel mogelijk naar huis en om 4.30 uur lukt het me om een ticket te boeken vanaf Shanghai naar Amsterdam, met een tussenstop in Parijs, voor net iets minder dan de €1000. Voordringen bij de douane en rennen naar de gate zorgt er voor dat we nog net op dezelfde vlucht zitten. Als de deuren dicht gaan vertrekken we steeds maar niet. Als we al meer dan een uur vertraging oplopen weet ik dat ik de vlucht in Shanghai nooit ga kunnen halen want ik heb maar 2 uur om over te stappen. Zo blij dat ik m'n eerste vlucht gehaald had zo zenuwachtig ben ik nu opnieuw omdat blijkt dat het misschien wel niet gaat lukken. Ik kan m'n vlucht omboeken naar die van Remy voor nog eens €180. Zo zitten we samen in het vliegtuig van KLM met Nederlandse films en stroopkoeken. Dat dit ook nog eens 1,5 uur duurt voordat we de lucht in gaan maakt me niets uit. Dat geeft het ontvangstcomité wat meer tijd om naar Schiphol te komen. Maar als Remy naar een uur vliegen een nieuwe film aanklikt en het apparaat zegt dat deze film langer duurt dan de resterende vluchttijd is dat al vreemd. Niet veel later wordt er omgeroepen dat we terug vliegen naar Shanghai, een mankement aan de motor. Ik kan alleen maar lachen. De vlucht die ik zo graag wilde halen en zoveel moeite en geld gekost heeft blijkt zo ideaal niet te zijn. We worden ondergebracht in verschillende hotels. Na wat heen en weer gemail met KLM, we willen in eerste instantie niet vliegen over onrustig Istanbul of een tussenstop van 12 uur in Hong Kong, ontvangen we uiteindelijk onze tickets. Na 40 uur vertraging zijn we thuis.