Philippines week 1!
Door: Lizzy
Blijf op de hoogte en volg Lizzy
09 Februari 2017 | Filipijnen, Iloilo
Dit zat niet echt in de planning. Ik houd niet zo van blogs. Die lange verhalen waarbij je na een paar regels je aandacht verliest. Maar na een paar dagen hier heb ik besloten dat dit te bijzonder is om niet over te schrijven.
So, Philippines week nummer 1! Je voelt je hier als een celebrity. Auto's toeteren, kinderen zwaaien en de familie van je patiënten wilt met je op de foto. Dat maakt het leuk. Makkelijk ook, want als je niet meer precies weet welke stop van de jeepney je moet nemen om thuis te komen weet de chauffeur het wel. Alle blanken wonen hier in hetzelfde huis. We zijn een bezienswaardigheid. Mensen zijn ontzettend vriendelijk. Ze willen hun rijst met je delen als ze weten dat je nog geen lunch hebt gehad terwijl ze zelf nauwelijks iets hebben of ze nodigen je uit om op bed te komen zitten terwijl ze dat al moeten delen met z'n drieën.
Dat is hier de realiteit. Een kraamafdeling houdt in: één zaal met 25 bedden, 70 mama's, iets meer dan 70 baby's, heel veel familie en 2 verpleegsters. Een enorme chaos zou je denken, maar het werkt. De mama's zijn te vriendelijk en zelfredzaam om hulp te accepteren. De verpleegster die de medische handelingen uitvoert durf je niet te helpen, want voor het prikken van een infuus moet er een familielid een naald gaan kopen in apotheek wat voor hen een enorm bedrag is. Een keertje opnieuw prikken is dus niet echt een optie. De verpleegsters die van alle 70 vrouwen vitale parameters moet nemen heeft maar 1 bloeddrukmeter dus kan onze hulp niet echt aannemen. Gelukkig hebben we zelf een thermometer en stethoscoop en vinden na een speurtocht ergens een bloeddrukmeter zodat we ons nuttig kunnen maken. Hulp bieden is dus lastiger dan ik in eerste instantie had gedacht.
Wat de verloskamer betreft dacht je dat je in België heel wat gewend was, maar het is blijkbaar echt mogelijk om gezien te worden als 'lucht'. Iedereen doet z'n ding, op een wel hele andere manier als wij gewend zijn, en laat jou met rust. Vrouwen die weeën hebben ondergaan hun pijn in een aparte ruimte met z'n allen op 2 bedden. Als het hoofdje zichtbaar is gaan ze naar de ruimte ernaast waar twee verlostafels staan om te bevallen. De deuren staan altijd open, er zijn overal ramen en iedereen loopt in en uit. Weinig privacy, geen eigenlijk. Continu vragen stellen, geïnteresseerd zijn en het personeel leren kennen zorgt ervoor dat je uiteindelijk ook iets mag doen. Het is nog wachten op m'n eerste bevalling.
En wat we de rest van de dag doen? We wonen op het moment met 27 internationale studenten in een huis. Er is dus altijd wel iemand in voor een biertje op het dakterras of een middag naar het zwembad en de donderdagavond is barbecue met verplichte karaoke (gelukkig ben ik getraind). Daarnaast ben ik al erg goed geworden in op de hand wassen, ken ik een paar woorden Hiligaynon en ben ik blij dat de chef ook een beetje Westers kookt want drie keer per dag rijst is niet echt iets voor mij. Om het eerste weekend maar gelijk goed te beginnen gaan we naar mooiste eiland ter wereld nummer 2, Boracay!
See you
So, Philippines week nummer 1! Je voelt je hier als een celebrity. Auto's toeteren, kinderen zwaaien en de familie van je patiënten wilt met je op de foto. Dat maakt het leuk. Makkelijk ook, want als je niet meer precies weet welke stop van de jeepney je moet nemen om thuis te komen weet de chauffeur het wel. Alle blanken wonen hier in hetzelfde huis. We zijn een bezienswaardigheid. Mensen zijn ontzettend vriendelijk. Ze willen hun rijst met je delen als ze weten dat je nog geen lunch hebt gehad terwijl ze zelf nauwelijks iets hebben of ze nodigen je uit om op bed te komen zitten terwijl ze dat al moeten delen met z'n drieën.
Dat is hier de realiteit. Een kraamafdeling houdt in: één zaal met 25 bedden, 70 mama's, iets meer dan 70 baby's, heel veel familie en 2 verpleegsters. Een enorme chaos zou je denken, maar het werkt. De mama's zijn te vriendelijk en zelfredzaam om hulp te accepteren. De verpleegster die de medische handelingen uitvoert durf je niet te helpen, want voor het prikken van een infuus moet er een familielid een naald gaan kopen in apotheek wat voor hen een enorm bedrag is. Een keertje opnieuw prikken is dus niet echt een optie. De verpleegsters die van alle 70 vrouwen vitale parameters moet nemen heeft maar 1 bloeddrukmeter dus kan onze hulp niet echt aannemen. Gelukkig hebben we zelf een thermometer en stethoscoop en vinden na een speurtocht ergens een bloeddrukmeter zodat we ons nuttig kunnen maken. Hulp bieden is dus lastiger dan ik in eerste instantie had gedacht.
Wat de verloskamer betreft dacht je dat je in België heel wat gewend was, maar het is blijkbaar echt mogelijk om gezien te worden als 'lucht'. Iedereen doet z'n ding, op een wel hele andere manier als wij gewend zijn, en laat jou met rust. Vrouwen die weeën hebben ondergaan hun pijn in een aparte ruimte met z'n allen op 2 bedden. Als het hoofdje zichtbaar is gaan ze naar de ruimte ernaast waar twee verlostafels staan om te bevallen. De deuren staan altijd open, er zijn overal ramen en iedereen loopt in en uit. Weinig privacy, geen eigenlijk. Continu vragen stellen, geïnteresseerd zijn en het personeel leren kennen zorgt ervoor dat je uiteindelijk ook iets mag doen. Het is nog wachten op m'n eerste bevalling.
En wat we de rest van de dag doen? We wonen op het moment met 27 internationale studenten in een huis. Er is dus altijd wel iemand in voor een biertje op het dakterras of een middag naar het zwembad en de donderdagavond is barbecue met verplichte karaoke (gelukkig ben ik getraind). Daarnaast ben ik al erg goed geworden in op de hand wassen, ken ik een paar woorden Hiligaynon en ben ik blij dat de chef ook een beetje Westers kookt want drie keer per dag rijst is niet echt iets voor mij. Om het eerste weekend maar gelijk goed te beginnen gaan we naar mooiste eiland ter wereld nummer 2, Boracay!
See you
-
09 Februari 2017 - 09:07
Caroline:
Wouw Lizzy wat een belevenis!!! Super leuk om te lezen. Geniet ervan -
09 Februari 2017 - 09:25
Lianne:
Leuk Lizzy, geniet ervan! -
09 Februari 2017 - 11:33
Oma Leini:
oh Lizzy wij vinden dit heel leuk om telezen het is nog wennen daar maar hetlukt je wel opa en oma -
09 Februari 2017 - 21:27
Marianne:
Tjonge, dat gaat er echt anders aan toe. Goed idee dat reisverslag.
Ik geniet graag mee vanuit ons koude kikkerlandje! -
14 Februari 2017 - 12:31
Petra:
Leuk om te lezen en wat een belevenis. Geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
