Week 10

Boracay, m'n laatste weekend alleen en tevens m'n eerste weekend echt alleen. Voor het eerst het gevoel dat ik niet de standaard toerist ben. Niet afgezet worden als je de boot neemt. Gewoon achterop de motor stappen om naar je hostel gebracht te worden, één motor per persoon is voor mij al een luxe. Ik krijg het idee dat ik de weg op dit eiland bijna beter weet dan deze man die overal moet vragen waar mad monkey precies is en komt op plekken waar ik al geweest ben. Een stukje over White Beach lopen als de zon ondergaat is eigenlijk hilarisch. Al die Aziaten die hele fotoreportages maken. Wat is het toch een bizar eiland. Het beste WiFi netwerk van zo ongeveer de hele Filipijnen. Wat resulteert in toeristen die op een van de mooiste stranden ter wereld niets anders doen dan checken wat andere mensen aan het doen zijn via Facebook. Het mad monkey hostel is geweldig. De plek om mensen van over de hele wereld te ontmoeten. Het is altijd maar afvragen wat je in je kamer aantreft. Iedere nacht slagen er wel een paar mensen in om de verkeerde kamer te pakken. Misschien omdat in de bar de eerste gratis shotjes al worden uitgedeeld na het ontbijt, terwijl er mensen hopeloos om water vragen. De sunsetcruise die start om 13 uur met snorkelen, cliff jumpen en gratis drank is net zo heftig. Ik heb me zo aangepast dat ik schrik als ik m'n drankje in m'n rechterhand heb een paar dagen later. Het zou zo maar door een trechter naar binnen kunnen worden gegoten. En hoe ik het toch iedere keer voor elkaar krijg weet ik niet. Maar waar ik dacht dat de Filipijnse jongen die ik ontmoette gewoon kok was in een van de restaurants, blijkt dat zn vader eigenaar is van een van de grootste bars. Dus moet het personeel de zitzakken weer op het strand gooien en staat hij voor mij om 4 uur 's ochtends een hamburger te bakken. Om de ervaring compleet te maken neem ik een busje terug wat 1,5 uur sneller is. Wat alsnog resulteert in 4,5 uur met je tas op schoot en je knieën tegen de voorstoel en nog 15 mensen behelpen. Maar wat een ongelofelijke weekendtripjes heb ik gemaakt.

Ik ben al 2,5 maand in dit mooie land! Aangekomen bij het deel van m'n reis waar ik misschien wel het meeste naar heb uitgekeken. Wat is het leuk om Remy Iloilo te laten zien. Hoe ik hier gewend ben en het naar m'n zin heb. Het is goed geweest. De teller staat op 54 bevallingen en ik heb het idee dat ik niet veel meer kan leren in dit ziekenhuis. 10 weken in het Work the World huis doorbrengen is ook zeker genoeg. Maar wat ga ik dit relaxte leventje missen. De vrijheid om zelf te beslissen wat je gaat doen, hoe laat en hoe lang. En als je al iemand hebt die op je wacht dan zorgt het excuus 'Filipino time' er wel voor dat je alle tijd hebt. Wat ga ik het vrolijke goedemorgen missen van de chefs, de glimlach van de housekeepers, de guards die vragen waar je heen gaat en de programmamanagers die willen weten hoe het nu eigenlijk met jou gaat. In het ziekenhuis heb ik gelogen over hoe lang ik nog ga reizen en waar ik allemaal wel niet naar toe ga. Ze verdienen zelf niet genoeg of hebben nooit een vrije dag om iets van de Filipijnen te bekijken. Het is gek om die lieve zusters en dokters achter te laten in het ziekenhuis waar ik zoveel tijd heb doorgebracht. Maar wat ik wel het meest ga missen zijn m'n vrienden die je op ieder moment kan bellen als je je verveelt. Hoe vaak overkomt het je dat je om 22 uur een berichtje krijgt en gewoon wat gaat drinken op maandagavond of dat ze speciaal terugkomen naar Iloilo om een feestje met jou te vieren. Ik denk dat ik alle barretjes hier heb gezien. Het blijft grappig om ze erop te wijzen dat iedereen naar hen kijkt. Dat zij worden aangesproken in het Engels omdat mensen ineens niet meer begrijpen dat ze hier vandaan komen, omdat ze met mij zijn. Het is bijzonder hoe snel je aan elkaar gewend kan raken terwijl je uit zo'n andere omgeving komt. Hoe je echt vrienden kunt worden in plaats van het alleen maar heel interessant te vinden om met de locals om te gaan of zoveel mogelijk foto's te maken met een blanke.

Nog één dag Iloilo. Naar de top van de berg in Guimaras om te zien hoe iemand vrijwillig gekruisigd wordt, dat is nog eens een goede vrijdag. Nog één keer naar het ziekenhuis om het aan Remy, Rutger en Ingrid te laten zien, afscheid te nemen en ze heel blij te maken met m'n uniformen en chocolade. En dan natuurlijk de laatste poolparty. Er zijn zoveel dingen te zien in de wereld dat het zonde is om een plek twee keer te bezoeken, maar zou ik voor Iloilo misschien een uitzondering maken?