Week 8
Blijf op de hoogte en volg Lizzy
31 Maart 2017 | Filipijnen, Iloilo
Er is geen groter contrast mogelijk. Op zondag heb ik afgesproken met een meisje dat ik in het ziekenhuis heb ontmoet. Bijna afgestudeerd verloskundige. Ze nodigt me uit om bij haar langs te komen, de ultieme local experience. Ze knuffelt me als ik er ook daadwerkelijk ben. Ze had gedacht dat ik niet zou komen. Ze blijft m'n hand vasthouden omdat ze zo blij is dat ik er ben, ik word daar iets minder blij van. Haar huis blijkt een houten hutje, kleiner dan de cottage waar ik de nacht daarvoor geslapen heb. Terwijl ze druk bezig is met alle voorbereidingen voor de picknick probeer ik wat ongemakkelijk te praten met haar familie. We gaan naar een bar op het strand. De eigenares heet me welkom. De hond heeft de naam gekregen van de laatste buitenlander die deze plek bezocht heeft. De volgende hond zal Lizzy heten. Ik breng de tijd door aan een tafel terwijl iedereen me aan blijft staren en stiekem foto's maakt. Slechte karaoke op de achtergrond. M'n vriendin druk met het barbecuen van de vis. Ik heb alleen m'n bikini bij me geen 'zwemkleren'. Dus de zee kan ik niet in. We zingen karaoke de rest van de middag. Ik voel me net sinterklaas als ik ga. Iedereen zwaait me uit en roept naar me, ik zwaai braaf terug. Met een enorme hoeveelheid eten en een prachtig t shirt ga ik terug naar de stad. Wat voel ik me bezwaard. Iemand die niks heeft en mij zoveel geeft. Alle jeepney's zijn overvol. Maar gelukkig is daar een verre neef. Weer met z'n drieën op de brommer, fingerscrossed. De kilometerteller werkt niet, wat denk ik beter is voor m'n gemoedstoestand. Moeten we dat wel willen die ultieme local experience. Zij heel blij en trots. Ik een leuke dag maar toch zeker wat ongemakkelijk. Teveel verschillen om normaal met elkaar om te gaan.
Na een schouderdystocie, een stuitligging, een fluxus en reanimatie van een baby hadden we dan nu de navelstrengprolaps. Iedere urgente situatie die we in januari hard geoefend hebben is zo ongeveer aan bod gekomen. Het voelt goed als je weet wat je op zo'n moment moet doen en dat je de dokters ook echt actief kan helpen. Aan het begin van week 8 twijfelde ik of ik genoeg geleerd heb van deze stage. Of ik zelfstandig genoeg geworden ben. Maar met één nachtdienst waren al die twijfels wel weg. Na de navelstrengprolaps, een tweede spoedsectio waardoor ik degene ben die de door een zuster geroepen wordt om een vaginaal onderzoek uit te voeren want er is geen dokter aanwezig. Een volledig zelfstandige bevalling omdat er tegelijk nog iemand bevalt. Een succesvolle reanimatie. Voor het eerst mogen hechten, zo ongeveer m'n grootste wens. Deze stage is echt meer dan geslaagd.
Zo ook m'n verjaardag. Waar die regelmatig maar 23 uur duurt ivm de zomertijd, nu 30 uur ivm het tijdsverschil. Compensatie voor de afgelopen jaren zullen we maar zeggen. Dat er een paar mensen zijn die je verjaardag met je willen vieren voelt goed. Alle verjaardagstaarten geweldig. Dat er zoveel mensen thuis aan gedacht hebben ook. Ik ben alweer twee maanden van huis, nog anderhalve maand te gaan. Net over de helft, terwijl het voelt alsof het er bijna op zit. Waarschijnlijk omdat ik over twee weken dit huis ga verlaten. Geen heimwee, alleen wat verlangen naar een volle kledingskast. Wat best makkelijk op te lossen is met een shoppingmall in de buurt. Met die problemen kan ik wel leven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley